Όταν πρόκειται κάποιος άνθρωπος να φύγει από τη ζωή, τον παραστέκουν οι άλλοι συγγενείς και φίλοι. Φροντίζουν να τον μεταλάβουν ώστε να φύγει ετοιμασμένος και όχι αμετάλαβος.Ο θάνατος είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο γεγονός της ζωής κάθε ανθρώπου. Μόλις γινόταν γνωστός ο θάνατος ενός ανθρώπου η πρώτη δουλειά ήταν να φωνάξουν συγγενείς και γείτονες για να ετοιμάσουν τον νεκρό. Δηλαδή να τον πλύνουν και να τον ντύσουν με καινούργια ρούχα. Παράλληλα, ειδοποιούσαν να χτυπήσουν την καμπάνα, τη «νεκροκαμπάνα». Έτσι πληροφορούνταν οι χωριανοί ότι κάποιος συγχωριανός έφυγε από κοντά τους. Ειδοποιούσαν και τον παπά να πάει να του διαβάσει τρισάγιο.Επίσης, έπρεπε να ενημερώσουν τον μαραγκό για να ετοιμάσει την κάσα, το φέρετρο. Πολύ παλιά τη δουλειά αυτή έκανε ο Γεώργιος Τσώνης και αργότερα ο Ευάγγελος Σπυράκης. Όταν ήταν έτοιμη η κάσα τοποθετούσαν μέσα το νεκρό και τον στόλιζαν με λουλούδια εποχής. Λουλούδια πήγαιναν και αυτοί που προσέρχονταν.Παλιά ξενυχτούσαν τον νεκρό. Αυτή η παράδοση ισχύει μέχρι και σήμερα στα χωριά μας σε αντίθεση με τις πόλεις, όπου η σορός μεταφέρεται στον ναό λίγη ώρα πριν διαβαστεί η νεκρώσιμη ακολουθία. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ειδικά τον χειμώνα που είναι μεγάλη η νύχτα, προσφέρεται καφές, καθώς και ψωμί με ελιές για να βγάλουν τη νύχτα όσοι ξενυχτούν τον νεκρό.
Ετοιμασίες έπρεπε να γίνουν και στο κοιμητήριο. Να σκαφτεί ο τάφος όπου θα τοποθετούνταν το φέρετρο. Για πολλά χρόνια τη δουλειά αυτή έκανε ο Γεώργιος Ιω.Κούτσικας.Μετά την ταφή γυρνούσαν στο σπίτι, όπου ο παπάς διάβαζε πάλι τρισάγιο. Ακολουθούσε το σερβίρισμα του «καφέ της παρηγοριάς» και φαγητού. Γείτονες μαγείρευαν στο σπίτι τους φαγητά και πήγαιναν και έτρωγαν με τους συγγενείς του νεκρού. Είναι οι λεγόμενες «παρηγοριές».Στη μνήμη του νεκρού και για την ανάπαυση της ψυχής του τελούνται τα τριήμερα, εννιάμερα, σαρανταήμερα και ετήσια μνημόσυνα. Τα τριήμερα γίνονται την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατο και τα εννιάμερα την ένατη ημέρα με ένα πιάτο κόλλυβα και τρισάγιο που διαβάζει ο παπάς στον τάφο. Το σαρανταήμερο είναι το πιο επίσημο μνημόσυνο με κόλλυβα σε μεγάλο δίσκο και ψυχούδια. Συνήθως ακολουθεί τραπέζι με καφέ και φαγητό για συχώριο. Προσέχουν να μην περάσουν σαράντα ημέρες (ή έτος) για να γίνει το μνημόσυνο.
Με τον θάνατο είναι συνδεδεμένες κάποιες δοξασίες και δεισιδαιμονίες, όπως:
- Όταν ψυχορραγεί ο ετοιμοθάνατος πρέπει να τον εγκαταλείψουν οι συγγενείς και φίλοι από το δωμάτιο που βρίσκεται για να φύγει το συντομότερο.
- Αν κάποια γάτα πηδήσει το φέρετρο θα πεθάνει κι άλλος άνθρωπος. Για να μη συμβεί αυτό, αλλά και για να μην βρυκολακιάσει ο νεκρός, σε κάποιες περιπτώσεις τις έκρυβαν κάτω από το καζάνι.
- Την ώρα που βγάζουν το φέρετρο από το σπίτι, σπάνε ένα πιάτο για να μην για να μην πάρει κι άλλον από το σπίτι ο χάρος.
- Όταν πηγαίνουν τον νεκρό στην εκκλησία αν ο παπάς γυρίσει πίσω και δει κάποιον, αυτός θα πεθάνει εκείνη τη χρονιά.
- Η χήρα και άλλα μέλη της οικογένειας δεν εκκλησιάζονται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά το θάνατο συγγενικών προσώπων τους.
- Μέχρι να σαραντίσει ένας νεκρός οι δικοί του δεν τρώνε κρέας, γιατί θεωρείται ότι είναι απ’ αυτόν. Για το λόγο αυτό το γεύμα μετά την κηδεία περιλαμβάνει συνήθως ψάρι και ποτέ κρέας.
- Νεόνυμφοι δεν πρέπει να πάνε σε μνημόσυνο ούτε να φάνε κόλλυβα, γιατί θα τους συμβεί κάποιο κακό.
