Η ζωή και το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων ήταν και είναι συνυφασμένη με τη γενικότερη οικονομική κατάσταση της Ελλάδας από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα. Με την ίδρυση του χωριού οι κάτοικοι ζούσαν ως επί το πλείστον σε καλύβες φτιαγμένες με ξύλα, καλάμια, βάλτο (αφθονούσε στη λίμνη Ξυνιάδος) και τσίγκια. Το δάπεδο ήταν χωμάτινο, αλλά περιποιημένο, «παλαμισμένο» (με την παλάμη του χεριού) με «βουνιές[1]».
Αργότερα, μετά το 1950, χτίστηκαν τα πρώτα πλίθινα[2] σπίτια. Συνήθως ήταν ισόγεια με τρία μάλλον μικρά δωμάτια. Για να «δένουν» καλύτερα οι τοίχοι και να είναι πιο σταθεροί χρησιμοποιούσαν τις λεγόμενες «ξυλοδέσεις», δηλαδή σενάζια από ξύλα. Αργότερα χτίστηκαν διώροφα σπίτια. Ο πρώτος όροφος χρησιμοποιούνταν για τη στέγαση της οικογένειας και το ισόγειο ως αποθήκη. Επίσης χρησιμοποιήθηκε σαν βασικό δομικό υλικό η πέτρα. Τα πέτρινα σπίτια πολλές φορές είχαν πολύ χοντρούς τοίχους για να έχουν καλή μόνωση κατά του κρύου το χειμώνα και της ζέστης το καλοκαίρι. Το αποχωρητήριο, το «μέρος» (η τουαλέτα) ήταν εξωτερικό. Τα πρώτα σπίτια με εσωτερική τουαλέτα άρχισαν να κατασκευάζονται τη δεκαετία του 1970.
Συμπληρωματική εξωτερική κατασκευή σε πολλά σπίτια αποτελούσε ο φούρνος για το ψήσιμο ψωμιού και φαγητών. Επίσης, απαραίτητος ήταν ο στάβλος για τα οικόσιτα ζώα (άλογα ή γαϊδούρια για τις μεταφορές και το όργωμα των χωραφιών και λίγες κατσίκες για το γάλα της οικογένειας), το κοτέτσι για τις κότες και το κουμάσι για το γουρούνι. Τέλος, ο κήπος συμπλήρωνε το μέσο περιβολιώτικο σπίτι παρέχοντας τα απαραίτητα λαχανικά.
[1] Περιττώματα ζώων, κυρίως βοοειδών
[2] Ήταν χτισμένα με πλίθες ή πλιθιές, ορθογώνια οικοδομικά υλικά φτιαγμένα από πηλό
