Είναι γνωστό ότι κάθε τόπος, κάθε περιοχή έχει τον δικό του τρόπο ομιλίας, γνωστό και ως «ντοπιολαλιά». Χρησιμοποιεί δικές του λέξεις και ιδιωματισμούς, τρόπους προφοράς και τονισμού των λέξεων. Έτσι, από την ομιλία των ανθρώπων μπορεί να γίνει αντιληπτό αν οι ομιλούντες είναι Ρουμελιώτες, Θεσσαλοί, Μακεδόνες ή από άλλη περιοχή.Οι Περιβολιώτες, όπως άλλωστε και οι άλλοι Φθιώτες, χρησιμοποιούν τη ρουμελιώτικη προφορά και τρόπο εκφοράς των λέξεων. Χρησιμοποιούν επίσης και λέξεις καθαρά τοπικού χαρακτήρα ή και άλλες που συνηθίζονται και σε άλλες γειτονικές ή μη περιοχές.Χαρακτηριστικό της ρουμελιώτικης διαλέκτου είναι η σύντμηση των λέξεων, είτε ενδιάμεσα είτε στο τέλος. Ορισμένες χαρακτηριστικές τέτοιες λέξεις είναι: σ’κλί (σκυλί), γ’ρούν’ (γουρούνι), π’λί (πουλί), γ’μάρ’ (γουμάρι), μ’λάρ’ (μουλάρι), κ’βέντα (κουβέντα), δ’λειά (δουλειά), κ’φός (κουφός), χ’νέρ’ (χουνέρι), λάκ’σε (λάκησε=έφυγε τρέχοντας), άκ’σις (άκουσες), κ’νιόταν (κουνιόταν), πάτ’σες (πάτησες), φ’λάξ’ (φυλάξου), Μάρτ’ς (Μάρτης). Χαρακτηριστική είναι και η γνωστή φράση: «π’ράζ’ αν τ’ράω» (πειράζει αν κοιτάω).
Παρακάτω παρουσιάζεται ένας αλφαβητικός πίνακας με λέξεις που συνηθίζονταν στο Περιβόλι (και στην Επαρχία Δομοκού) μαζί με την σημασία τους. Πολλές από αυτές τις λέξεις αναφέρονται στη γεωργική και κτηνοτροφική ζωή.
